Aangeboden door CDJK
HET HUIS AAN HET EINDE
Leven op een eiland in de poolcirkel
door Irwan Droog
Leven op een eiland in de poolcirkel, dat klinkt voor sommige mensen als een droom.
Voor Irwan Droog werd die vorig jaar werkelijkheid.
Hij reageerde op een oproep en werd zo geselecteerd om zich op Selvær te vestigen, samen met vriendin Kim en hond Zorro. Zonder concrete plannen voor een verblijfsduur verhuisden ze in januari 2021 van Amsterdam-Noord naar het hoge noorden.
Vooraan in het boek staat een duidelijke kaart om de ligging van Selvær te kunnen situeren. Selvær is het laatste eiland op de route van de veerboot en hun huis ligt dan ook nog eens op een stukje grond dat het verst van de haven verwijderd is…
Het huis aan het einde dus.
Het eiland is zo klein dat je in een half uurtje helemaal rond kunt lopen.
Het is er ook een beetje uitgestorven.
De school is hier al een paar jaar leeg, de supermarkt en de visloods zijn ook dicht.
een klein winkeltje, de kerk en een knus museum over de eidereend zijn hier te bezoeken.
In de lente en zomer komen er wel eens toeristen langs, meestal vogelspotters, maar het is hier dus overheersend kalm.
Irwan, Kim en Zorro arriveren in januari 2021. Ze zijn hier terecht gekomen om een project op te zetten om meer mensen aan te trekken om op het eiland te komen wonen, om iets aan de vergrijzing te doen.
De jeugd trekt naar de grotere steden, en van de eigenlijke bewoners verblijven de meesten het grootste deel van het jaar in Oslo.
Kim en Irwan mogen het eiland ‘proberen’ om te zien hoe het hen hier bevalt. Ze hopen een bijdrage te kunnen leveren aan het sociale leven, want nu ontbreekt het aan initiatieven, en leren ondertussen ook de taal.
Op Selvær bepaalt Irwan zelf hoe de dag eruit ziet, een ander leven dan hij gewend was in Nederland. De huizen hebben geen deurbel, de deuren zitten zelfs niet op slot, je loopt er gewoon bij elkaar naar binnen. Er hoort dus ook steeds koffie klaar te staan. Het contact met de bewoners is zeer hartelijk. Het is mooi om te lezen hoe Irwan, Kim en Zorro gewaardeerd worden door de plaatselijke bevolking.
Aan de hand van fragmenten vertelt de auteur over zijn verblijf. Op een zeer aangename en afwisselende manier maak je als lezer kennis met de eilandbewoners. Je leert ze echt kennen. Wie of wat heeft hen hier gebracht, waarom blijven ze wél op Selvær? Vaak zijn die getuigenissen heel persoonlijk, heel mooi. Maar Irwan vertelt ook over de natuur en hoe de bewoners zich aanpassen aan de weersomstandigheden. Ook vond ik het heel boeiend om over de eidereenden te lezen, hoe ze door de bewoners worden gekoesterd. En hoe die eenzame oude vrouw één eiderdonsdeken per jaar maakt, zo ontroerend. De anekdotes over het bijna gemiste noorderlicht en de kudde schapen voor de deur, over Zorro die zich best thuis voelt op Selvær,… Zo afwisselend, steeds genieten! De auteur deelt ook graag weetjes over de geschiedenis, mythologie, aardrijkskunde én weet ook de huidige sociale situatie knap over te brengen op de lezer.
Het blijft steeds interessant.
Uitgave Thomas Rap
Hardcover, 224 pagina's
In NIEUWSTAAT
