'Kristin,' zei Tito, 'vandaag is de naamdag van de heilige Antonio. Als je wilt kunnen we een wens doen.' Ze hield op haar haren te kammen. 'Ik weet niet,' zei ze, 'ik heb niets te wensen.' 'Toch wel iets,' zei Paul, 'iets kleins. Je moet het opschrijven. Niemand zal het lezen. Alle wensen worden verbrand.' Ze keek ons aan. 'Nou goed dan,' zei ze, 'als het maar niet te lang duurt, ik geen tijd voor flauwekul.' 'We hebben een altaar nodig,' zei Tito, 'waarvoor we kunnen knielen.' 'Moeten we knielen?' vroeg ze. 'Ja,' zei Tito, 'dat moet.' We keken de kamer rond, maar we zagen niets dat als altaar dienst zou kunnen doen. Op de oude leren fauteuil, de bank, de spiegel, de cassetterecorder en en matras met brandgaten na was de kamer leeg. 'We hebben een altaar nodig,' zei Tito. 'Heb jij niet iets in je tas zitten?' 'Nee,' zei ze, 'ik heb geen altaar in mijn tas zitten.
