Met de publicatie van 'Mijn beter ik' in 1991 veroorzaakte Renate Rubinstein zelfs na haar dood nog een schandaal. Ze deed verslag van de geheime liefde die ze tien jaar had gedeeld met Simon Carmiggelt, 'de meest getrouwde man van Nederland', en bleek daar een taboe mee aan te roeren. Het boek werd besproken als een toonbeeld van haar, zelfs postume, geldingsdrang, de koningin van de column regeerde 'over het graf'. Maar was dat werkelijk wat Rubinstein dreef? Om te voorkomen dat de romance van 10 jaar tussen Simon Carmiggelt en Renate Rubinstein nooit bekend zou worden, heeft de laatste haar herinneringen aan hem na zijn dood opgeschreven. Na de dood van Carmiggelts vrouw en na Rubinsteins overlijden zijn ze in boekvorm verschenen. Het zijn dagboekfragmenten, kleine beschouwingen en voorvallen, vooral veel citaten uit brieven e n kaarten die Car migg elt aan haar geschreven heeft. Het bijzondere aan het boek is niet de inhoud. Zelfs in details verschilt dit relaas van een late liefde niet van andere relaties van een oudere man en een vriendin die aanzienlijk jonger is dan hijzelf en zijn vrouw. Omdat het hier gaat om twee bekende schrijvers, maar vooral omdat het om de heimelijke relatie van Nederlands meest geliefde auteur gaat, heeft het boek meteen bij verschijnen veel repercussies gewekt. Zoals te verwachten was, is het goed geschreven. Het is ook een eerlijk boek en er klinkt duidelijk spijt door dat ze hem nooit alleen voor zichzelf heeft mogen hebben.
